Низ празнините
На калдрмата од сеќавања
ме спрепнуваат празнините
од камените коцки
кои ги извадив
зашто ми ги глочкаа мисливе.
Успеав да те убедам дека
моето лудило е твое
и ја променив
бојата на твоите очи.
Утрото потоа,
ги измив соништата
од моето лице,
и си го исеков погледот
од рабовите на твојата насмевка.
Премалку зборови останаа.
Премалку за да звучат поврзано.
Kroz praznine
Na makadamu (kaldrmi) sjećanja
spotaknem se od praznina
što su ostale nakon kamenja
koje sam izbila
zato što su mi žuljale misli.
Uspijela sam te navesti
da je moje ludilo tvoje
i promenila sam
bolju tvojih očiju.
Jutro nakon toga,
izmila sam snove
sa svog lica,
i posekla pogled
od rubova tvojeg osmeha.
Premalo je reči ostalo.
Premalo da da bi zvučale povezano.
Veronika Kostadinova